HOUTEN HART

Zo'n zeven jaar geleden liepen we voor het eerst door De Verborgen Tuin. We waren op slag verliefd. Nog geen drie weken later tekenden we het voorlopige koopcontract en begonnen we aan een nieuw leven. Voor Nell Gerits-Kuipers was het een zwaar afscheid. Ze was hier geboren en getogen, haar hele leven had ze hier doorgebracht. Met veel liefde creëerde Nell samen met haar man Toon de tuin. Het is dus ook niet vreemd dat het afscheid haar zwaar viel.

Nell werd geboren in het boerderijtje aan de overkant, net zoals haar vader en vermoedelijk ook haar opa. Toen ze 18 jaar was, bouwde haar vader dit huis. Nell hielp mee met stenen sjouwen. Later zou ze hier gaan wonen en samen haar man kreeg ze hier 4 kinderen. Haar man, tuinder, had zijn kassen achter de tuin. In zijn vrije tijd legde hij samen met Nell de tuin aan. De tuin groeide mee met het gezin. Er kwamen schommels en een wip die later weer plaats maakten voor fruitbomen en nog later voor een kas met exotische bomen en planten. 

Nell moest op deze plek ook afscheid nemen van een aantal dierbaren. De tuin gaf haar troost. Nadat haar man in 2003 overleden was, besloot Nell de tuin open te stellen voor publiek. Tot 2015 ontving zij honderden tuinliefhebbers. Hoezeer het haar ook aan het hart ging, besefte ze dat ze de tuin niet veel langer kon blijven onderhouden. Ze liep tegen de 80 jaar en het werd haar teveel. Liever verkocht ze nu het huis en de tuin in de hoop kopers te vinden die haar levenswerk voort wilden zetten. Iedere geïnteresseerde die dreigde de tuin plat te gooien, werd afgewezen, ongeacht het bod.

Dus toen wij onze handtekeningen onder het voorlopig koopcontract zetten, kreeg ze het toch wel even te kwaad. Ze nam haar moment en liep met de koopacte onder haar arm naar buiten. Alsof ze even wegvluchtte in de tuin. Even later vroeg ze of wij naar buiten wilden komen. Ze wilde ons iets laten zien.

In een mooi geroest standaard lag een houten hart. Eromheen hingen kleine vaasjes met verse bloemen, geplukt in de tuin. Het leek op een klein altaar. Nell wees erop en zei: "Die laat ik aan jullie. Want ik ga hier wel weg, maar mijn hart blijft hier achter".

Het was een super emotioneel moment. We schoten allebei meteen vol met tranen. Nell gaf ons allebei een dikke knuffel. Zo was het goed!